Misja

I. Misja

Misją Wydziału Nauk Historycznych i Pedagogicznych Uniwersytetu Wrocławskiego jest:

  • wspieranie racjonalnego poszukiwania prawdy o przeszłości człowieka, oraz psychologicznych i kulturowych uwarunkowaniach jego aktywności, rozwoju i edukacji;
  • przekazywanie wiedzy w określonym wyżej zakresie, a także
  • współudział w kształtowaniu kultury dla wsparcia zrównoważonego rozwoju społecznego.

Podstawowymi wartościami realizowanymi w toku badań i kształcenia na Wydziale, niezależnie od uwarunkowań zewnętrznych, są:

  • wolność w zakresie prowadzonych badań;
  • wolność w zakresie ekspresji poglądów oraz nauczania wyników badań, nie ograniczona względami politycznymi lub religijnymi;
  • kształcenie w duchu humanistycznym, w celu rozwijania umiejętności krytycznej oceny rzeczywistości, otwartości i odpowiedzialności wobec społeczeństwa.

W celu realizacji tych wartości Wydział:

  • wspiera najwyższej jakości badania, indywidualne i zespołowe, interdyscyplinarne i międzynarodowe;
  • zapewnia najwyższej jakości kadrę naukowo-dydaktyczną, troszcząc się o zagwarantowanie jej właściwych warunków dla jej rozwoju;
  • prowadzi kształcenie poprzez bliski kontakt studentów z aktywnymi, najwyższej klasy badaczami, podkreślając znaczenie jedności nauki i kształcenia;
  • aktywnie angażuje się w życie społeczne i kulturalne społeczności regionalnej, narodowej i światowej w celu promowania podstawowych wartości pielęgnowanych przez społeczność Wydziału i całego Uniwersytetu Wrocławskiego.

II. Wizja

Wydział Nauk Historycznych i Pedagogicznych jest jednostką jednoczącą instytuty i katedry prowadzące badania i działalność dydaktyczną w zakresie kulturowych i psychologicznych podstaw funkcjonowania społeczeństwa oraz sposobów kształtowania światopoglądu jego członków poprzez edukację. W centrum zainteresowań badaczy i studentów Wydziału zawsze stał człowiek jako jednostka i członek społeczeństwa. Otwarte, antropologiczne i humanistyczne spojrzenie na otaczający świat jest wartością, którą Wydział ma obowiązek promować w ramach Uniwersytetu i w społeczeństwie.

Oznacza to konieczność szerokiej współpracy interdyscyplinarnej i międzynarodowej w zakresie badań i edukacji. Współcześnie wartości humanistyczne są często lekceważone i zaniedbywane w dyskursie społecznym i aktywności władz wszystkich szczebli. Uwagę rządzących i rządzonych przykuwa technokratyczny model funkcjonowania społeczeństwa, którego osią jest gospodarka widziana przez pryzmat policzalnych wskaźników produkcji i konsumpcji. Zadaniem pracowników i studentów Wydziału jest udział w przywróceniu równowagi dyskursu społecznego. Może się to dokonać poprzez wychodzenie przez Wydział poza ramy tradycyjnie rozumianych dziedzin badań i kształcenia i jak najszerszy współudział w inicjatywach badawczych i edukacyjnych odpowiadających potrzebom interesariuszy zewnętrznych w wymiarze regionalnym, krajowym i międzynarodowym.

Nie może to oznaczać zaniedbywania klasycznych dla Wydziału obszarów badań i edukacji. Jedynie doskonały poziom badań w tym zakresie może być podstawą różnorodnych form współuczestnictwa w życiu społecznym. Dlatego też Wydział musi dążyć do harmonijnego rozwoju jakościowego dotychczasowych inicjatyw edukacyjnych i badawczych. Jednocześnie musi wspierać wzrost liczby wysokiej jakości interdyscyplinarnych form kształcenia i badań ściśle odpowiadających zapotrzebowaniu społecznemu.

Humanistyczny ogląd świata gwarantuje solidarność i spójność społeczeństw. Bez racjonalnego rozpoznania podstaw kultury i zachowań człowieka nie ma możliwości budowania społeczeństwa otwartego i demokratycznego. Promując antropologiczną perspektywę spojrzenia na świat Wydział bierze udział w rozwoju innowacyjnego i rozwijającego się w sposób zrównoważony społeczeństwa.

III. Analiza SWOT

Silne strony Wydziału:

  • doświadczona, silnie związana z Wydziałem i Uniwersytetem kadra naukowo-dydaktyczna o zrównoważonej strukturze wiekowej i zawodowej;
  • różnorodność prowadzonych badań ułatwiająca formowanie interdyscyplinarnych inicjatyw;
  • kontakty z interesariuszami zewnętrznymi reprezentującymi różnorodne grupy społeczne (małe firmy prywatne i duże przedsiębiorstwa państwowe, sektor IT i wydobywczy, branża edukacyjna i medyczna itd.)
  • różnorodność form kształcenia umożliwiająca elastyczne kształtowanie oferty edukacyjnej tak co do treści, jak i formy;
  • aktywność społeczna i naukowa studentów wszystkich poziomów kształcenia;
  • znaczący udział studentów w wymianie międzynarodowej.

Słabe strony Wydziału:

  • niewielki zakres współpracy instytucjonalnej z innymi wydziałami Uniwersytetu;
  • rozproszenie inicjatyw badawczych i dydaktycznych;
  • skupienie aktywności badawczej i dydaktycznej w obrębie instytutów i katedr skutkujące niewielką liczbą inicjatyw ogólnowydziałowych i interdyscyplinarnych;
  • niereprezentatywny udział pracowników Wydziału w konkursach na finansowanie badań w wymiarze krajowym i międzynarodowym;
  • relatywnie niska aktywność relacji z interesariuszami zewnętrznymi w zakresie kształtowania oferty dydaktycznej;
  • słaba internacjonalizacja oferty dydaktycznej.

Szanse Wydziału:

  • rozwój badań międzyobszarowych, jednoczących badania z zakresu nauk humanistycznych, społecznych, o życiu i o Ziemi;
  • stale rosnące zainteresowanie partnerów zagranicznych wspólnymi inicjatywami badawczymi;
  • zapotrzebowanie pracodawców na „miękkie” kompetencje społeczne pracowników oraz doskonalenie tych umiejętności;
  • dostrzeżenie znaczenia spójności społecznej i różnych form tożsamości obywateli w strategiach rozwoju kraju;
  • nacisk kładziony w strategiach rozwoju regionalnego na walory kulturowe jako czynnik stymulujący rozwój turystyki.

Zagrożenia dla Wydziału:

  • postępujące utrwalanie się stereotypu badań i dydaktyki z zakresu nauk historycznych i pedagogicznych jako nieprzynoszących korzyści społeczeństwu i odpowiadająca temu praktyka agend władz wszystkich szczebli;
  • promowanie w strategiach na poziomie krajowym wizji rozwoju Polski z jednym, centralnym punktem łączenia współpracy światowej rangi nauki z otoczeniem gospodarczym – Warszawą, spychające pozostałe ośrodki do rangi „regionalnych centrów innowacji”;
  • analogiczna wobec tego wizja rozwoju nauki i dydaktyki akademickiej, akcentująca wyjątkową rolę pojedynczych, wybranych przez władze centralne ośrodków;
  • promowanie krótkookresowych perspektyw kształcenia zawodowego uzależnionego od bieżących potrzeb pracodawców kosztem średnio- i długookresowych strategii interdyscyplinarnego kształcenia przez całe życie;
  • zmniejszenie liczebności roczników podejmujących studia wyższe po ukończeniu szkół średnich i sterowanie przez władze ich decyzjami edukacyjnymi w celu zwiększenia liczebności studentów kierunków Bio-Info-Techno oraz zawodowych.